De liefde voor de Stabij is begonnen met onze eerste hond “Sascha”. Naar haar is ook onze winkel vernoemd. We hebben haar gekocht bij een boer in de achterhoek. Toen we daar het erf opreden kwam ons een klein keffend rolmopsje zonder duidelijke raskenmerken tegemoet. “Daar wil ik geen pup van!” hoor ik mezelf nog zeggen. Sascha lag in een schuur als enige nog overgebleven pup. Ze was al negen weken en had nog nooit méér gezien dan het donkere hok met stro waarin ze lag. Het was liefde op het eerste gezicht.
Ze leek in het geheel niet op haar moeder. “De vader is een Friese Stabij”, vertelde de boer. Wij hadden daar nog nooit van gehoord maar daar kwam, na alle boeken over Stabijs verslonden te hebben, snel verandering in.

Sascha groeide uit tot een leuke en trouwe gezinshond. Ze had de vacht van een Stabij maar wel wat dunner. Verder was ze bijna helemaal zwart met één witte poot, een wit befje en een heel klein wit puntje aan de staart. Ze luisterde perfect al zijn we nooit met haar naar een cursus geweest.

Het feit dat zij in haar eerste levensweken prikkelarm is opgevoed heeft ons gelukkig nauwelijks parten gespeeld. Het enige vervelende aan Sascha was dat zij absoluut niet alleen gelaten kon worden. Ze jankte alles bij elkaar en het gevolg was dat ze overal mee naar toe ging.

Toen Sascha dertien was hebben we Jessie gekocht. Zij kwam in ons leven door een klant in de winkel, die vertelde dat ze binnenkort een Stabijpup ging halen bij een boer in de polder. Die boer had nog niet alle hondjes verkocht en zo kwam Jessie bij ons terecht. Haar moeder was wel een Stabij-achtig type en volgens de boer was er een Stabij bij geweest. Om te kijken misschien want Jessie heeft een boerenfox uiterlijk met de kleuren van een Stabij. Dit nest lag ook in een schuur met stro maar Jessie hebben we met zes weken al gehaald. We hebben met haar puppy, A, B en C training gevolgd en later behendigheid.

Jessie is een leuke trouwe hond geworden maar, géén Stabij. We wilden toch wel graag een echte Stabij en daarom namen we nu geen enkel risico meer. In Groessen, vlakbij Duiven, woont een fokker die af en toe een nestje heeft. (nu kennel uit de Terpse Hoek) Ze wilde aan ons wel een pup verkopen uit haar volgende nest en zo kwam Floran in ons gezin. Sascha was toen veertien jaar en Jessie tien maanden. Floran is in huis geboren en opgegroeid en uitstekend gesocialiseerd en we merkten dan ook goed het verschil met de beide andere honden. Met Floran hebben we wederom alle cursussen gedaan, aangevuld met jachttraining.

Sascha’s gezondheid liet steeds meer te wensen over waardoor we haar op 16 januari 2002 hebben laten inslapen. Ze is bijna vijftien jaar geworden.

 

 

 

De liefde voor de Wetterhoun is langzaam gegroeid. Eerlijk gezegd moest ik er niets van hebben als ik de Wetters op een show zag. Op de hondenschool waar ik les gaf kwam een man uit Duiven op cursus met zijn Wettertje. “Zo, jij durft, een Wetter. Je moet wel stevig in de schoenen staan om dit ras aan te kunnen.” was mijn ongezouten kritiek. Hij kwam bij ons in de winkel en ging bij mij in de trainingsgroep jachttraining doen. Zijn hond Ids bleek een fantastische hond te zijn en was een welkome gast tijdens hun vakanties. Ik waardeerde zijn stabiele karakter en zijn onverschrokkenheid maar ook uiterlijk vond ik hem meer en meer een prachtbeest, kortom, ik werd verliefd!

Helaas is Ids veel te jong overleden aan lymfeklierkanker maar dankzij hem hebben wij een Wetterhoun gekocht en daar ben ik hem eeuwig dankbaar voor. Guusje is net als Ids één brok stabiliteit maar ook een gigantische clown. Een Wetter is totaal anders dan de Stabij maar ik neig bijna te zeggen dat ze nóg leuker zijn al zou ik de Stabijs ook voor geen goud willen missen!